Ένα χρόνο μετά τη φονική πυρκαγιά που έπληξε την περιοχή του Κάλφα στον Δήμο Ερυμάνθου, η τοπική κοινωνία εξακολουθεί να μετρά τις πληγές της. Υποδομές κατεστραμμένες, αγρότες και κτηνοτρόφοι σε απόγνωση, και κρατική βοήθεια που παραμένει… υποσχετική.
Σε αυτό το πλαίσιο, η τοποθέτηση της Κατερίνας Σολωμού έρχεται να υπενθυμίσει τις ευθύνες της Πολιτείας και να δώσει φωνή στους κατοίκους που νιώθουν ξεχασμένοι.
Η δήλωση της κ. Σολωμού αντικατοπτρίζει ένα ευρύτερο αίσθημα εγκατάλειψης που βιώνουν πολλές περιοχές της υπαίθρου όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν. Η επισήμανση για την ανάγκη ενός νέου θεσμικού πλαισίου φέρνει στο προσκήνιο τη χρόνια παθογένεια του ελληνικού κράτους στη διαχείριση φυσικών καταστροφών.
Την ώρα που η κλιματική κρίση καθιστά τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο, η απουσία συντονισμένης κρατικής αντίδρασης δεν είναι μόνο τραγική, είναι επικίνδυνη.
Η ανακοίνωση της Κατερίνας Σολωμού:
“Έναν χρόνο μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στην ευρύτερη περιοχή του Κάλφα στον Δήμου Ερυμάνθου, οι κάτοικοι της περιοχής εξακολουθούν να ζουν με τις πληγές ανοιχτές και την κρατική αρωγή απούσα.
Οι υποσχέσεις για άμεση ενίσχυση και αποζημιώσεις έμειναν στα χαρτιά, καθώς ούτε η προβλεπόμενη οικονομική βοήθεια πρώτης ανάγκης έχει καταβληθεί, ούτε έχουν αποδοθεί τα ποσά που αφορούν στις ζημιές σε κατοικίες, στάβλους, μηχανήματα, ζωικό και φυτικό κεφάλαιο.
Οι αγροκτηνοτρόφοι που επλήγησαν, όχι μόνο δεν έχουν μπορέσει να σταθούν ξανά στα πόδια τους, αλλά αισθάνονται ότι το κράτος τους έχει εγκαταλείψει. Οι πόροι που εγκρίθηκαν παραμένουν δεσμευμένοι, τα αντιπλημμυρικά έργα δεν έχουν προχωρήσει και οι υποδομές που καταστράφηκαν περιμένουν ακόμα την αποκατάστασή τους.
Η Κυβέρνηση οφείλει να δράσει άμεσα. Δεν μπορεί να υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ούτε περιφέρειες που μένουν στο περιθώριο. Η έλλειψη συντονισμού και η αδράνεια των αρμόδιων υπηρεσιών δεν συνιστούν απλώς αδυναμία – συνιστούν αδιαφορία.
Ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για την ταχύτερη στήριξη πληγέντων από φυσικές καταστροφές κι ένα πραγματικά δίκαιο σύστημα αποζημιώσεων, που θα λαμβάνει υπόψη την πραγματική έκταση της ζημιάς και όχι αυθαίρετες εκτιμήσεις είναι απαραίτητο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζητούν χάρη, ζητούν το αυτονόητο: να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους με τη στήριξη που δικαιούνται.”