Το δικό της μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έστειλε η δημοτική σύμβουλος Ερυμάνθου, Ελένη Χριστοδουλοπούλου.
“Και αν έχω να δώσω μια συμβουλή σαν γυναίκα κι εγώ, αυτή είναι να μην φοβάστε να δίνετε τις μάχες, να μην αφήνετε κανέναν να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψη σας “γιατί είστε γυναίκες” (πόσο μάλλον τα υπόλοιπα έννομα αγαθά σας!)… Να μην ακούτε ποτέ όποιον σας πει ότι δεν μπορείτε! Προσπαθείστε! Μαζέψτε Δυνάμεις, πάρτε φορά και σπάστε το ταβάνι!!! Είναι στο χέρι σας”.
Ολόκληρο το μήνυμα της κ. Χριστοδουλοπούλου:
“Άλλη μία 8η Μαρτίου στο ημερολόγιο που φτάνει στο τέλος της. Ημέρα χαράς και γιορτής για τις γυναίκες ανά τον κόσμο (τον δυτικό, αν θέλουμε να ακριβολογούμε)… Κι όμως, το “χρόνια πολλά” δυσκολεύεται να βγει από το στόμα μου, κάθε χρόνο που ζω ως ενήλικη γυναίκα, όλο και περισσότερο. Κι αυτό όχι γιατί είμαι απαισιόδοξη, ούτε γιατί δεν πιστεύω στην Γιορτή της Γυναίκας μιας και “γιορτάζουμε κάθε μέρα… σαν τους ερωτευμένους”…
Ακριβώς το αντίθετο, με κινητοποιεί…Με βάζει σε σκέψεις και σε απολογισμό κάθε χρόνο, της κοινωνίας μας, αλλά ακόμα περισσότερο του εαυτού μου… Είναι ένα σημείο αναφοράς που ψάχνω να δω την πρόοδο μου σε σχέση με αυτό… Νιώθω όμως, πως το “χρόνια πολλά” είναι μια ευχή που δεν ταιριάζει στο νόημα αυτής της μέρας, είναι απλό και ανώδυνο, είναι”λίγο”… Κι αυτό γιατί “χρόνια πάρα πολλά” και αιώνες έχει τραβήξει ο αγώνας για ισότητα στο νόμο, και ακόμα περισσότερο για ουσιαστική ισότητα στην πράξη, στην καθημερινότητα έως τις μέρες μας…
Αυτή η μέρα δεν είναι μόνο μια επέτειος που την γιορτάσαμε και έφυγε, του χρόνου πάλι… Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε… Αυτή η μέρα άλλες λέξεις φέρνει στο στόμα μου… Όπως “Μπράβο!”, “Αξίζεις” , “Μπορείς”, “Προχώρα”, “Σήκωσε το βλέμμα”, “Συνέχισε”, “Ζήσε”… Αυτές οι λέξεις μου είναι πιο οικείες, συνηθίζω να τις λέω αρκετά συχνά πια και μου ακούγονται πιο ταιριαστές στο σκοπό της σημερινής ημέρας… Αυτές έχω να δώσω ως ευχή σε κάθε γυναίκα που η χειμαρρώδης καθημερινότητα την καταπίνει.
Ένα από τα πράγματα που με θλίβουν είναι ότι πολλές γυναίκες μάχονται όλη τους τη ζωή και καταλήγουν να μην ακούσουν έως και ποτέ αυτό το “Μπράβο” για χάριν του οποίου παλεύουν να ισορροπήσουν καθημερινά ανάμεσα σε τόσους ρόλους. Πόσο κρίμα να μην έχουν καταλάβει ότι αυτές πρέπει να επιδοκιμάσουν πρώτα τον εαυτό τους! Δύσκολο, αλλά αξίζει τον κόπο να κάνουμε αυτό το δώρο στον εαυτό μας! Μην περιμένουμε από την κοινωνία να το κάνει από μόνη της! Δεν θα το κάνει! Η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένη όχι μόνο από τις γυναίκες, αλλά από κανέναν… Αυτό πρέπει όλοι να το καταλάβουμε καλά…
Γι’ αυτόν τον λόγο, μην μένουμε στους τύπους και μην περιμένουμε αντίδραση χωρίς δράση… “Δράση” είναι η λέξη κλειδί!!!! Μην προσπερνάμε τις ημέρες σαν να είναι απλώς φύλλα σε ένα ημερολόγιο, ας κρατάμε έστω 5′ για να πούμε στον εαυτό μας αυτό που χρειάζεται να ακούσει για να προχωρήσει… Έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε, πιστέψτε με! Και είναι το πιο λυτρωτικό πράγμα. Ειδικά για τις σημερινές γυναίκες!
Πολλές φορές αποπροσανατολιζόμαστε στην προσπάθεια να ισορροπήσουμε, αισθανόμαστε ότι ο χρόνος μας κυνηγά και κρυβόμαστε πίσω από λαμπερό μακιγιάζ… Άλλες φορές καλούμαστε να απολογηθούμε για τα πολλά ζευγάρια παπούτσια μας… Κάθε ζευγάρι όμως αντιστοιχεί και σε ένα ρόλο που καλούμαστε να παίξουμε… Αυτό δεν το σκέφτηκε κανείς με την πρώτη… Ζούμε σε μια κοινωνία βαθιά στερεοτυπική… όσο μοντέρνοι και ανοιχτόμυαλοι κι αν θέλουμε να το παίξουμε… Λίγο αν ξύσεις την επιφάνεια, θα δεις το παλιό κιτρινισμένο ταβάνι πάνω απ’τα κεφάλια μας να γράφει: “πολύ καλή προσπάθεια, μπράβο, αλλά μέχρι εδώ μπορείς να φτάσεις, μην τα θες όλα δικά σου, ποια είσαι στο κάτω κάτω;”…
Είμαστε σαν ένα μικρό παιδί που του έκαναν τη χάρη να καθίσει στο τραπέζι με τους μεγάλους, αλλά δεν μπορεί να πάρει και το λόγο… Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να παραπονεθώ (δεν είμαι απαισιόδοξη σε αυτό το θέμα, το τονίζω και θα το καταλάβετε όταν ολοκληρώσω τη σκέψη μου)… Άλλωστε, κάποιοι θα προέτρεχαν να μου πουν πως δεν το δικαιούμαι, γιατί “εγώ τα έχω όλα”, κι αν θέλω να μιλήσω “εγώ”, τι να πουν “οι άλλες” γυναίκες… Όμως δεν θέλω να κάνω αυτό το διαχωρισμό… “Εγώ και οι άλλες”… Μιλάω για όλες μας!!! Και ειδικά γι αυτές που δεν μπορούν να μιλήσουν!!! Άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, όλα αυτά τα ζούμε… σαν να κουβαλάμε στις πλάτες μας βαριά παρακαταθήκη από καταβολής κόσμου, σαν κόρες της Εύας… Μόνο που στις μέρες μας η παρακαταθήκη αυτή είναι αόρατη με γυμνό μάτι ή μάλλον με το μάτι που εθελοτυφλεί…
Τι είναι αυτό που με παρηγορεί και με κάνει αισιόδοξη; Το ότι βλέπω να γκρεμίζονται σάπια κλαδιά του δέντρου και στη θέση τους νέα μικρά υγιή κλωνάρια να ξεπετιούνται… Αλλά όχι από μόνα τους… Επειδή κάποιο χέρι βρήκε το θάρρος να πετάξει το σάπιο και αψηφώντας το φόβο της έκθεσης, έβαλε το νέο μπόλι στη θέση του. Εγώ αυτό το χέρι θα το στηρίξω… κι ας ματώσει και το δικό μου στην προσπάθεια….
Με γεμίζει αισιοδοξία ότι δίνονται μάχες, κι ας μην κερδίζονται όλες, κάτι αλλάζουν… Σε άνδρες και γυναίκες… Έρχονται νέες γενιές, γαλουχημένες με άλλα πρότυπα, ισότητας και ανθρωπισμού… Ο σκοπός άλλωστε δεν είναι η πάλη για κυριαρχία ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, αλλά η συμβίωση με όρους αμοιβαίου σεβασμού και αυτοσεβασμού… Γι’ αυτό, θέλω να πω εγώ το “Μπράβο” που χρωστάμε οι γυναίκες στον εαυτό μας!!! Μπράβο λοιπόν σε όλες τις γυναίκες!!! Γιατί δεν παραιτούνται από τη ζωή, γιατί συνεχίζουν να δίνουν τρυφερότητα και φροντίδα όσες φορές κι αν τους δείξει η ζωή το σκληρό πρόσωπο της!
Γιατί, διεκδικούν, αλλά και γιατί δεν πειράζει όταν δεν το κάνουν για να προστατεύσουν αυτούς που αγαπούν! Γιατί περπατούν με το κεφάλι ψηλά, ακόμα κι αν το σκύβουν όταν περνούν από ένα σκοτεινό ερημικό δρόμο! Γιατί αξίζουν να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, όχι απλώς να την φέρνουν στον κόσμο! Γιατί δεν συμβιβάζονται με το λίγο, αλλά και γιατί ξέρουν να προσαρμόζονται και να επιβιώνουν… Στη φύση άλλωστε δεν επιβιώνει ο ισχυρότερος, αλλά ο πιο προσαρμοστικός…
Και αν έχω να δώσω μια συμβουλή σαν γυναίκα κι εγώ, αυτή είναι να μην φοβάστε να δίνετε τις μάχες, να μην αφήνετε κανέναν να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψη σας “γιατί είστε γυναίκες” (πόσο μάλλον τα υπόλοιπα έννομα αγαθά σας!)…
Να μην ακούτε ποτέ όποιον σας πει ότι δεν μπορείτε! Προσπαθείστε! Μαζέψτε Δυνάμεις, πάρτε φορά και σπάστε το ταβάνι!!! Είναι στο χέρι σας!!! Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και αγκαλιάστε τον εαυτό σας πρώτα εσείς, κανείς δεν θα το κάνει για σας… Κάθε πρωί χτενίστε τα μαλλιά σας, σαν να τους λέτε “ευχαριστώ” που τα έχετε, βάλτε το κόκκινο κραγιόν σας και πείτε “Καλημέρα” στη ζωή… Μην το φοβάστε το κόκκινο, κι ας στραβοπατηθεί… είναι το χρώμα της ζωής!!! Και η ζωή αγαπάει τους τολμηρούς!!! Να το θυμάστε…“.